W kontekście ostatniego pomysłu Niemiec i Francji odnośnie „paktu dla konkurencyjności” warto zastanowić się nad sensem dalszego członkostwa Polski oraz pozostałych krajów nienależących do strefy euro w Unii Europejskiej. Już słyszę głosy oburzenia zdeklarowanych euro entuzjastów. Jak to?!!! Przecież nie ma alternatywy!!!! A może jednak jest jakaś alternatywa?
EFTA oraz EOG. Cóż to takiego?
Wszyscy wiedzą o istnieniu Unii Europejskiej natomiast niewiele osób zdaje sobie sprawę z istnienia Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (ang.EFTA) oraz Europejskiego Obszaru Gospodarczego (ang.EOG). Czym więc różnią się te trzy ugrupowania integracyjne? Członkami EFTA są: Norwegia, Islandia, Szwajcaria oraz Liechtenstein. Natomiast członkami EOG SA wszystkie kraje należące do Unii Europejskiej oraz członkowie EFTA za wyjątkiem Szwajcarii. EFTA jest wyłącznie strefą wolnego handlu, czyli opiera się na pierwszym z pięciu etapów integracji opracowanych przez Béla Balassa. EOG jest strefą wolnego handlu oraz wspólnym rynkiem, czyli opiera się na pierwszym i trzecim etapie integracji. Warto nadmienić, iż kraje należące do EFTA mają swoją kontrybucję w polityce spójności Unii Europejskiej. Można, zatem uczestniczyć w integracji europejskiej zachowując jednak kluczowe polityki w ramach państwowej suwerenności. Myślę, że dla Polski oraz pozostałych państw, którym nie specjalnie na rękę jest całkowita rezygnacja z bycia suwerennym państwem to zdecydowanie korzystna alternatywa. Szczególnie w obliczu nowego otwarcia w strefie euro, które bezwątpienia ma doprowadzić w jak najbliższej przyszłości do powstania federacji euroregionów. Nie sądzę, aby kiedykolwiek Wielka Brytania była skłonna zrezygnować ze swojej suwerenności, jednakowoż nie będzie chciała zrezygnować ze z jak najściślejszej współpracy z euro strefą. Formuła EOG jest, zatem najlepszym wyjściem z tej sytuacji.
Na koniec chciałbym zaznaczyć, iż ewentualne „wystąpienie” krajów z poza strefy euro z Unii Europejskiej, wstąpienie do EFTA oraz pozostanie członkiem EOG związane byłoby z rezygnacją ze wspólnej polityki rolnej. Jedynym obszarem, który funkcjonowałby bez zmian byłaby polityka spójności. Z drugiej strony, Polska przestałaby płacić składkę do Unii Europejskiej w obecnej wysokości, a pamiętajmy, że wraz ze wzrostem polskiego dochodu narodowego składka wpłacana będzie rosła natomiast ilość środków z programów unijnych będzie się zmniejszać. Proponuję rozpoczęcie dyskusji na ten temat. Jeśli nie miałaby ona doprowadzić do opisanych powyżej zmian myślę, że warto rozważyć wszystkie plusy i minusy chociażby dla własnych korzyści.
